Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

doniósł o tem jezuicie ks. Kognowickiemu, listem z Pińska
dnia 6 czerwca 1805 r. 3 ) Podobną wiadomość miał przesłać
Kognowickiemu
1 ) Załęski, Jezuici, T. IV, str. 1379—1380.
2 ) Załęski, Historja zniesienia zakonu Jezuitów i jego zachowanie na
Białej Rusi, T. I—II, Lwów 1874—1875.
3 ) List Zaranowicza do Kognowickiego z Pińska 6. VI. 1805, Arch.
Post. Gen. S. I. Rps T. VII, n. 2; Kopja w APMP T. 750, str. 283. Z błędami
wydrukował go Czermiński, str. 163—164.
lektor filozofji konwentu słonimskiego, bernardyn J. Dydziul. 1 )
Pogłoski te potwierdził któryś z życzliwych Jezuitom
biskupów i pouczył generała zakonu Tadeusza Brzozowskiego,
jakie należy poczynić starania, by relikwje Męczennika
wydostać z rąk prawosławnych i przenieść do Połocka. Za jego
radą Brzozowski wysłał do cara Aleksandra I prośbę w tej
sprawie, na którą nadspodziewanie szybko, bo już 9 grudnia
1807 r. otrzymał pismo ks. Galicyna, uwiadamiające go o
pozwoleniu udzielonem przez cara, na przeniesienie ciała
Męczennika z Pińska do Połocka i pochowania go pod
kościołem Towarzystwa Jezusowego, pod tym jednak
warunkiem, że sprawa ta odbędzie się bez rozgłosu i
zewnętrznych uroczystości. Równocześnie Kurakin, minister
spraw wewnętrznych, zawiadomił gubernatorów witebskiego i
mińskiego o zezwoleniu cara i polecił im przypilnować
wykonania wydanych w tej sprawie szczegółowych zarządzeń.
Do przewiezienia relikwij wydelegował generał
Brzozowski rektora kolegjum jezuickiego w Orszy, ks.
Ludwika Rzewuskiego, który natychmiast stawił się w Połocku
i odebrawszy od prowincjała Kazimierza Ostrowskiego i
rektora kolegjum połockiego Antoniego Lustyga, odpowiednie
wskazówki i listy polecające, wybrał się dnia 1 stycznia 1808 r.
do Pińska. Sprawa nie cierpiała bowiem zwłoki, gdyż istniała
uzasadniona obawa, że znajdą się ludzie, którzy będą zabiegać
w Petersburgu o cofnięcie pozwolenia cara. Wobec tego
zaniechano prosić Stolicę św. o wymaganą w tego rodzaju
wypadkach jej zgodę, utrudnioną i z tego względu, że wobec
obowiązujących praw rosyjskich, wzbronionem było znosić,
220