Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

cerkwi w Połocku i znalezienia w nim stosu spróchniałych
kości, wobec czego, z właściwą sobie logiką, zażądali
natychmiastowego zrewidowania sarkofagu bł. Andrzeja, by
„obywatelom katolickim udowodnić, że duchowieństwo ich
jeszcze chytrzejsze niż prawosławne, o wiele silniej utrzymuje
ich pod władzą religijnego oszukaństwa.”
Był to jakby strzał próbny, po którym nastąpił właściwy
atak. Już 23 czerwca 1922 r. Gubispołkom (Gubernjalny
Komitet Wykonawczy) witebski doręczył władzom połockim
rozkaz otwarcia sarkofagu Błogosławionego, o czem
zawiadomiono ludność, wywieszając o godzinie 10 rano
ogłoszenie, przy wejściu do lokalu Ispołkomu połockiego
(Komitet Wykonawczy) i na
1 ) Rostworowski Jan ks. T. J., O kanonizację Błogosławionego
Andrzeja Boboli, Przegląd Powsz. Kraków 1927, T. 173, str. 273—288.
dworcu kolejowym. O godzinie 11 wojsko otoczyło kościół,
odcinając go w ten sposób od miasta. Na godzinę 1 popołudniu
wezwano do biura Ispołkomu czterech lekarzy, między nimi
katolika dr Chrystensena, jako przewodniczącego Katolickiego
Komitetu Parafjalnego w Połocku. Dla asystencji sprowadzono
siłą ks. Łukjanina. Chrystensen zaprotestował przeciw
profanacji, powołując się na rozporządzenie władz z sierpnia
1919 r. i traktat ryski, gwarantujący katolikom wolność swego
wyznania, na fakt, że wierzch sarkofagu jest szklanny, dzięki
czemu każdy może widzieć jego zawartość, wreszcie
oświadczył, że pieczęci biskupich, jakiemi jest obwarowany,
nikomu zrywać nie wolno. Mężny ten protest nie na wiele się
przydał. Prezes komisji Tkaczow odpowiedział, że WCIK
(Wszechrosyjski Centralny Komitet Wykonawczy) zniósł
dawne zarządzenia nowym rozkazem, spowodowanym
żądaniem prawosławnej ludności, czemu jednak, obecny
przytem duchowny prawosławny, Pestman stanowczo
zaprzeczył. Skompromitowany Tkaczow, powołał się znów na
żądanie krasnoarmiejców i zagroził, że wszelki sprzeciw
będzie uważany za bunt i ukarany pogromem. Wtedy ks.
247