Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

są to Bobolowie i to niezbyt dawno „uszlachceni”, zdaje się
przemawiać jeszcze jeden dowód. W 1223 r. książę śląski,
Henryk Brodaty, nadał opatowi Cystersów w Lubiążu, 2 )
Günterowi, wieś, zwaną Sychowa. 3 ) W dokumencie
donacyjnym z 1223 r., 4 ) oświadcza książę, iż wieśniakom -
dziesiętnikom, osiadłym w Sychowej, pozwala tę wieś opuścić,
zwalnia ich z poddaństwa i wciela do klasy ludzi wolnych,
podległych prawu, „quod Lasanki dicitur”. Wśród uwolnionych
od poddaństwa książęcego kolonistów, występuje Bobola z
bratem swym Secesławem. 5 )
Badacze historji Śląska są zdania, że występujące w
dokumencie z 1223 r. słowo „Bobola”, oznacza imię osobowe,
które zczasem zmieniło się w nazwisko. 6 ) Jakie było po 1223 r.
stanowisko społeczne Boboli i jego brata Secesława, poddanych
pod prawo „Lasanki” i juryzdykcję starosty Bogdana z Polkowic, to
bez reszty wyjaśnić się nie da. Pewnem jest, że przestali być
poddanymi książęcymi i jako ludzie wolni uzyskali swobodę
ruchów i działania. 7 ) Zaliczali się do
1
) Zachorowski, Wiek XIII, str. 392—393.
2
) Lubens, Leubus nad Odrą pow. wołowski, posiadał opactwo
Cystersów od 1163 r.
3
) Sychowa, Seischau, Seichau na Śląsku pow. Jaworz (odległość od
Wrocławia 8 km, na linji kolejowej z Lignicy do Świdnicy).
4
) Opublikował go Büschinger, Die Urkunden des Klosters Leubus,
Lief. I, Breslau 1821, str. 83—84; Grünhagen, Regesten, Cz. I, Breslau 1884,
str. 138 wątpi w autentyczność tego dokumentu. Może on być sfałszowany
jako nadanie, mimo to nazwiska w nim występujące nie podpadają w
wątpliwość
5
) „Bobola cum fratre sizlao”.
6
) Taszycki, Najdawniejsze imiona, str. 33; Kozłowska-Budkowa Z.,
Przyczynki do krytyki dokumentów śląskich z pierwszej połowy XIII w., Studja z
historji społ. i gospod, poświęcone prof. dr. Franciszkowi Bujakowi, Lwów 1931,
str. 1—19.
7
) Balzer Oswald, Rewizja teorji o pierwotnem osadnictwie w Polsce,
Kwart. Hist. 1888, str. 35, 57; Grodecki Roman, Książęca włość trzebnicka,
Kwart. Hist. 1913, str. 50—53, 63.
t. zw. w najstarszem prawie polskiem „łazęków”, czyli do
klasy zawodowych, czasem pędzących żywot koczowniczy,
rolników, którzy w olbrzymich puszczach wyszukiwali polany
282