Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

ziemi, w której się znajdował. Innych danych
historycznych niema, ponieważ rzymsko-katolickie
władze duchowne, zarówno jak i Rada Kościelna
odmówiły udziału i wyjaśnień.”
Sporządziwszy ten dowód ordynarnego i ohydnego
barbarzyństwa, stanowiący również świadectwo bezdennego
ubóstwa umysłowego lekarzy i „uczonego archeologa”,
zakończyła komisja półtoragodzinną profanację i zostawiwszy
ciało w otwartej trumnie, opuściła kościół. W dzień warta,
ustawiona przy ciele, zabraniała wiernym dotykać relikwij, na
noc kaplicę zamykano, klucz oddawano proboszczowi, czyniąc
go odpowiedzialnym za całość relikwij. Dnia 25 czerwca
dziekan połocki zamknął i opieczętował kaplicę, pieczęć
jednak zerwano i otwarto kaplicę na nowo. Przez cały tydzień
urządzano nabożeństwa ekspiacyjne w kościele. Rano
odprawiano cichą Mszę św., śpiewano suplikacje i odmawiano
litanję o bł. Andrzeju. Wieczorem odmawiano litanję do Serca
Jezusowego, śpiewano suplikacje a po nich znów litanję o
Błogosławionym. Organy na znak żałoby milczały przez cały
tydzień. Parafjanie połoccy tłumnie pilnowali kościoła, kaplica
Męczennika i trumna z relikwjami tonęła w kwiatach.
Zamiar wydrwienia Kościoła katolickiego i jego
Bohatera spalił na panewce, wobec tego, skompromitowani
komuniści, nie dając za wygraną, powzięli zamiar wywiezienia
ciała bł. Andrzeja z Połocka. Wobec tego arcybiskup Cieplak
wysłał 26 czerwca, energiczne protesty do Kalinina i Komitetu
Wykonawczego w Połocku. Osobnem pismem polecił ks.
Dziemianowi strzec relikwij, zabronił wydawać je
bolszewikom i nakazał mu oczekiwać dalszych zarządzeń.
Podobne protesty posypały się 29 czerwca od Komitetu
Parafjalnego w Połocku do władz centralnych w Moskwie i od
innych okolicznych parafij. Wszystkie zabiegi o uratowanie
ciała od dalszej profanacji okazały się bezskuteczne.
Z rozkazu Krasikowa, kierownika VIII wydziału
Narkomjusta (Ludowego Komisarjatu Sprawiedliwości),
uzbrojeni bolszewicy wdarli się 20 lipca 1922 r. do kościoła
249