Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

stawili się przed obliczem księcia Bolesława, obecnego w 1247
r. w Lissie na kolokwjum i wnieśli „żałobę” na opata i klasztor
Cystersów w Henrykowie, dowodząc, iż ci bezprawnie
trzymają w swem posiadaniu ich dziedzictwo i domagając się
pozwania ich przed sąd książęcy. Pozwany opat przedstawił
stan sprawy i dokumentem z 1239 r. wykazał, że klasztor jest
prawnym właścicielem dóbr Bobolice, a pretensje Secesława,
Witosława oraz ich krewnych są zupełnie bezpodstawne.
Przedstawienie w sądzie dokumentu uznawano wówczas za
dowód całkowicie wystarczający. 3 ) Wobec tego sąd książęcy
wydał zgodny wyrok, zatwierdzający dotychczasowy stan
rzeczy i po wieczne czasy odsądzający panów z Bobolic oraz
wszystkich ich krewnych od jakichkolwiek pretensyj, co do
Bobolic. 4 ) Wyrok sądowy zatwierdził książę Bolesław Rogatka
dyplomem wystawionym w Lissie, dnia 29 kwietnia 1247 r. 5 ) Z
tą chwilą Bobolice śląskie giną zupełnie z widowni. Wcielone
do dóbr opactwa zatraciły one widocznie i swą nazwę.
1
) Ogłosił go w całości Stenzel, Liber fund., str. 24—25; w
streszczeniu Grünhagen-Wutke, Regesten zur schlesischer Geschichte
(Codex diplomaticus Silesiae), T. VIII, Cz. I, wyd. II. Breslau 1884, str. 230,
n. 530.
2)
Zachorowski Stanisław, Studja do dziejów wieku XIII, Kraków
1920, str. 32—35.
3
) Taubenschlag, Proces, str. 6, 44.
4
) Stenzel, Liber fund., str. 25—26.
5
) Opublikował go w całości Stenzel, Liber fund., str. 26; w
streszczeniu Grünhagen-Wutke, Regesten, T. VIII, Cz. I, str. 290, n. 654.
Co się stało z Przybysławem i jego braćmi z Bobolic? Czy
wyzuci ze swej ojcowizny nadal na swe utrzymanie zarabiali
trudniąc się „łotrostwem”, czy też poprzestali na łaskawym
chlebie swych krewnych, czy może zaciągnęli się do drużyny
wojskowej któregoś z książąt śląskich i padli na polu walki, lub
doszli do wyższych wojskowych godności, czy wreszcie
opuścili niegościnny dla nich Śląsk i przenieśli się do innego
jakiegoś księstwa? To pytania, na które źródła nie dają żadnej
odpowiedzi, wobec czego i na przyszłość muszą pozostać
otwarte. Nie wiemy również nic o ich spadkobiercach i
krewnych. Poza Secesławem i Witosławem, piszącymi się
280