Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

ROZDZIAŁ IX.
WSTĘPNE KROKI DO BEATYFIKACJI.
1. Wizyta biskupa Wyhowskiego w 1712 roku. — 2. Relacje o życiu
Boboli i łaskach od niego otrzymanych. — 3. Proces informacyjny w Pińsku
w 1719 r. i prośby o beatyfikację. — 4. Nowe łaski. — 5. Trzy cuda. — 6.
Ponowne supliki o beatyfikację w latach 1726—1727.
„Quando Roma ex hoc subterraneo
sepulchro corpus eius sublevabit gloriosum!”
S. R. C. 1739, Sum. n. 6, str. 89, § 36.
1. — Wobec wzrostu kultu Boboli i mnożenia się łask,
za jego przyczyną otrzymanych, poczęto myśleć o
wszczęciu kroków, zmierzających do wyniesienia go na
ołtarze. Niewiadomo, czy na prośbę Jezuitów pińskich, czy
też z własnej inicjatywy nadesłał unicki biskup pińskoturowski
Porfirjusz Kulczycki notarjalne dokumenty,
stanowiące bardzo cenne dowody na męczeństwo Boboli.
Pierwszy z nich, sporządzony 17 stycznia 1711 r. w Pińsku,
to zaprzysiężone zeznanie o torturach i śmierci Andrzeja,
złożone przed Kulczyckim przez naocznego świadka
archipresbytera janowskiego, Samuela Szalkę. 1 ) Drugi akt
zawierał świadectwo chirurga janowskiego, Wolfa
Abrahamowicza, o okolicznościach pojmania Boboli przez
kozaków i wyglądu ciała jego po śmierci. 2 )
Niedługo potem wysłano z Pińska jednego z księży do
biskupa łuckiego Aleksandra Habdank Wyhowskiego, który
poinformował
1 ) Relatio Martyrii V. P. Andreae Bobola ex testimonio A. R. D.
Samuelis Szalka, zob. Rps Informatio ratione inventi Corporis, oraz S. R. C.
1728, Sum. n. 4, str. 7—8, § 1—5; S. R. C. 1739, Sum. n. 4, str. 40, § 45—49.
169