Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

Olejem św., gdy zjawił się u niego prepozyt domu profesów ks.
Antoni Szyrma i pocieszając go, zachęcił do modlitwy do Boboli,
który jeden jest w stanie ratować tych, o których już lekarze
zwątpili. Brzozowski usłuchał i modląc się do Boga przez zasługi
Andrzeja, prosił Go o zdrowie i obiecał w razie powrotu do
zdrowia, odbyć za zgodą prowincjała pielgrzymkę do Pińska i
złożyć na grobie srebrne wotum. Ufność go nie zawiodła.
Niedługo potem wyzdrowiał zupełnie i mógł nadal oddawać się
pracy kaznodziejskiej. Dnia 3 sierpnia 1722 r. wywiązał się ze
swej obietnicy i pełen wdzięczności zawiesił nad trumną
Męczennika srebrne wotum z wizerunkiem nogi i odpowiednim
napisem.
W kościele oddawna utrzymuje się zwyczaj urządzania
w wigilję dnia zadusznego wieczornych żałobnych modłów za
dusze zmarłych. Na takie nabożeństwo zgromadziło się 1
listopada 1723 r. w kościele w Janowie mieszczaństwo i lud
wiejski, zjechała się też szlachta okoliczna. 1 ) Po skończonych
modłach, poczęli się wierni rozchodzić do swych domów a
przyjezdni do znajomych i wynajętych gospód. Gdy już zapadł
gęsty mrok około godziny dwudziestej, zobaczyła Konstancja
Kunicka, idąca do domu z wójtem janowskim Cyrylem
Jakuszem, na rynku duży świetlany krzyż rozpościerający się
nad drogą, opodal krzyża wystawionego w 1717 r., na
domniemanem miejscu męczeństwa Boboli. Do oniemiałych z
przerażenia przyłączyli się i inni ludzie, którzy ochłonąwszy
zwolna, poczęli się zastanawiać nad dziwnem zjawiskiem. Z
drugiej strony rynku stał w gospodzie sędzia i poborca
janowski z ramienia Wiśniowieckich, Antoni Moczydłowski a
wraz z nim rodziny szlacheckie Okońskich i Baranowskich.
Dziwny blask, zbiegowisko i okrzyki wywołały ich z domu. W
tłumie znajdowali się już księża, proboszcz janowski
Aleksander Skoronko i proboszcz z Lachowicz. Ci poważniejsi
widzowie, nie zwracając uwagi na entuzjazm tłumu, który
klęcząc w błocie wokół świetlanego krzyża, modlił się i głośno
wyjawiał swe
1 ) S. R. C. 1739, Sum. n. 7, str. 134—144; S. R. C. 1827, Informatio
cum Sum. super signis, str. 36—49; Responsio ad animadversiones quoad
180