Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

dostojnicy kościelni odprawiali nabożeństwa, najlepsi mówcy
Rzymu głosili jego chwałę. Udział ludności był ogromny,
przyczem przykładem swym pociągali innych przedstawiciele
polskich i innych korpusów dyplomatycznych.
Relikwje umieszczono między ołtarzem Serca
Jezusowego a ołtarzem apostoła Indyj św. Franciszka
Ksawerego, pod baldachimem z czerwonego adamaszku.
Uroczystość ich przeniesienia, liczne życiorysy
Błogosławionego, w tym czasie rozpowszechnione, 1 )
rozbudziły na terenie Wiecznego Miasta żywy kult
Męczennika, którego objawem było stałe skupianie się
wiernych u jego ołtarza i przeszło dwadzieścia wotów,
zawieszonych na nim już w pierwszym miesiącu po
przeniesieniu. Liczne łaski, towarzyszące temu imponującemu
rozrostowi kultu, spowodowały, że poczęto myśleć o
wznowieniu procesu, celem ogłoszenia Męczennika świętym.
5. — Odpowiadało to zresztą najgorętszym pragnieniom
narodu polskiego, w którym pomimo ciężkich lat niewoli,
pamięć o błog. Andrzeju nigdy nie zagasła, czego dowodem
były uroczystości 250 rocznicy śmierci jego męczeńskiej,
wspaniale w 1907 r. urządzone po miastach b. Galicji, wśród
których na czoło wybija się obchód we Lwowie. Misjonarze
jezuiccy, wyjeżdżający pokryjomu z Galicji, na pracę wśród
podlaskich unitów, jemu oddawali się w opiekę i odczuwali ją
na każdym kroku. W czasie wojny światowej kult błog.
Andrzeja, szerzony zwłaszcza wśród żołnierzy, odchodzących
na linję bojową, stale przybierał na sile.
Powracający z Rosji ks. Rostworowski, przywiózł do
Krakowa jedno z trzech żeber Męczennika, wyjętych w 1917 r.
w Połocku. Wniesiono je uroczyście do kościoła św. Barbary
dnia 28 maja 1918 r., przy łaskawym udziale licznego
duchowieństwa zakonnego i świeckiego z biskupami Adamem
Sapiehą, Anatolem Nowakiem, oraz Wałęgą na czele. Ludność,
zawiadomiona o uroczystości plakatami, rozlepionemi na
murach miasta i siedmiodniowemi nabożeństwami z
kazaniami, tłumnie
254