Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

erga se amorem accendit, nefariorum rabiem inflammavit.” Po prawej stronie:
„Beatus Andreas acceptissima pro Christo victima, in hominum nefariorum
manus venit, fidem suam ultro testatus, fidem unam ad salutem necessariam
praedicans, illi contra, Martyrem fustibus caedunt, facibus comburunt, fidiculis
constringunt, arundinibus intra ungulas fixis, torquent, capite, manibus, humeris
pellem detrahunt, linguam eruunt, caput scindunt, interimunt. Hoc vitae et necis
genere permotus Pius IX Pont. Max. III. Kal. Nov. An. Rep. Sal. MDCCCLIII
minores coelitum honores illi in hac Petri Basilica, decernit.”
który za Wiarę katolicką i dusz zbawienie poniósł
męczeństwo, nazywać odtąd imieniem Błogosławionego
i ciało jego oraz św. relikwje wystawiać na cześć
publiczną (wyjąwszy obnoszenie ich w procesji).”
Dekretem tym pozwolił również Pius IX odprawiać
corocznie Mszę św. i brewjarz o bł. Andrzeju w diecezji łuckiej
i wszystkich domach Towarzystwa Jezusowego, w dniu 23
maja. Poza tem pozwolił na uroczyste obchody „ritus duplicis
maioris”, w diecezji łuckiej i w kościołach Towarzystwa
Jezusowego, przez cały rok, po ukończeniu uroczystości
beatyfikacyjnych w Rzymie. 1 )
Po odczytaniu brewe, zagrzmiały działa na zamku św.
Anioła, rozkołysały się wszystkie dzwony bazyliki a w kaplicy
odsłonięto obraz, przedstawiający Błogosławionego, unoszonego
przez aniołów do chwały niebieskiej i trzymającego w prawicy
wieniec męczeński. Świetlany krzyż i korony dodawały blasku.
Wierni, wypełniający szczelnie bazylikę, padli na kolana, adorując
Polaka w chwale Błogosławionych. „Cóż się działo w sercach
obecnych rodaków, co w sercach wygnańców, dobrowolnych czy
przymuszonych z polskiej ziemi. Cóż się dziać musiało w sercach
samychże Jezuitów polskich, od lat 30 wygnanych z przyrodzonego
pola ich Apostolskiej gorliwości? Łatwiej to poczuć, łatwiej to
pojąć, tem bardziej sercu polskiemu, niż wyrazić. Wszystkie te
uczucia zlały się w wielki hymn dziękczynny serc, gdy celebrujący
biskup kanonik św. Piotra, zanucił „Te Deum”, prowadzone dalej
przez dwa doborowe chóry śpiewaków.” Tak wyraził uczucia
obecnych na uroczystości Polaków, ks. Hieronim Kajsiewicz.
239