Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

Ladysława z Gielniowa, Kunegundy i Bogumiła; o
beatyfikację Venerabilium: Andrzeja Boboli” — i
innych.
W konstytucjach, zaprzysiężonych na sejmie
koronacyjnym w 1764 r., przez króla Stanisława Augusta
Poniatowskiego, znalazła się i ta, „starać się będziemy wnieść
instancyę do Stolicy Apostolskiej... o beatyfikacyę... Andrzeja
Boboli S. J.”
Do wznowienia procesu beatyfikacyjnego Andrzeja jednak
nie doszło. Za rządów Klemensa XIII († 1769) i jego następcy
Klemensa XIV, radykalne a niebezpieczne dla katolicyzmu prądy,
przybrały na sile i wytworzyły sytuację, w której papieże,
zaprzątnięci troską o losy Kościoła, nie mieli możności wiele czasu
poświęcać sprawie wynoszenia Sług Bożych na ołtarze. Jansenizm
we Francji i Niderlandach, febronjanizm w Niemczech, oświecenie
i racjonalizm w całej zachodniej i środkowej Europie, zerwanie
stosunków dyplomatycznych z Portugalją, wypełniają pontyfikat
obydwu Klemensów. Inicjatywa ze strony Jezuitów musiała też
zaniknąć, wobec ciosów, jakie z roku na rok w zakon godziły.
Wydalenie z Portugalji, zagłada we Francji, deportacja z Hiszpanji,
Neapolu, Panny i Malty, wreszcie ogólna kasata zakonu 21 lipca
1773 r. przez Klemensa XIV, zwracały myśl ówczesnych Jezuitów
w innym kierunku.
Jeszcze w Polsce, pomimo pierwszego gwałtu
rozbiorowego, wysuwano sprawę wznowienia procesu
beatyfikacyjnego. Wyrazem tych starań jest list eksjezuity,
ubiegającego się o godność podkanclerza kor., autora wiersza o
Męczenniku,
1 ) ks. Ignacego Hrebnickiego, pisany do
Stanisława Augusta Poniatowskiego, 2 ) z Wilna 31 stycznia
1791 r.:
1
) Andreas Bobola. Apostolus Pinscensis, Zbiory Czartoryskich w
Krakowie, Rps n. 727, k. 293.
2
) Zbiory Czartoryskich, Rps n. 727, k. 289—292.
„Serenissime Rex Poloniae, Magne Dux
Lithuaniae, Mazoviae etc. etc! August II z domu
Saskiego Król Polski w chorobie od lekarzów
209