Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

Piotra Zborzyńskich (synów Stanisława). 4 ) Jaką drogą doszedł
do innych posiadłości niewiadomo. To pewna, że oprócz
wspomnianych wsi dzierżawił Skrzypaczewice, posiadał część
Zbigniewic oraz folwark Borzymowo, (odkupiony od brata
swego Krzysztofa w 1611 r.) 5 ) i wsi Ruszczę, Nietnię,
Postronnę i Niedrzwicę z folw. Kępie. 6 ) Jakób był
bezsprzecznie najbogatszym z Bobolów, ale jako bezdzietny
nie miał komu przekazać swych posiadłości. Wobec tego
dochody z nich przeznaczał na cele dobroczynne. W 1614 r.
odnowił całkowicie kościół parafjalny w Jankowicach, a w
1627 r. wystawił przy nim dzwonnicę i plebanję i wraz z żoną
zaopatrzył kościół w liczne przedmioty liturgiczne. 7 ) Nie mając
własnego potomstwa, wpadł na myśl, by dzieciom ubogiej
szlachty sandomierskiej umożliwić zdobycie odpowiedniego
ich stanowi wychowania i wykształcenia. W tym celu dnia 27
lipca 1623 r. założył przy kolegjum Jezuitów w Sandomierzu
konwikt dla 12 dzieci szlacheckich i zapisał na ten cel 15.500
złp. na dobrach swych
526.
1 ) Boniecki, Herbarz, l cit.
2 ) Zarewicz, Op. cit., str. 47; Metr. Kor., T. 151, k. 340; T. 152, k.
3
) Bastrzykowski, Monografja Jankowic, str. 134.
4
) Sandomiriae 1 Febr. 1614: „Gen. Jacobus Bobola Subdapifer
Sanocensis in bona Dacharzów et Jankowice vigore donationis a Gen.
Andrea et Petro Zborzyńskie (filiis Gen. olim Stanislai) recognitae
intromissus in Castro Sand.” Biblj. Publ. im. Łopacińskiego w Lublinie, Rps
n. 779. Pawiński, Małopolska, T. IV, str. 183; Castr. Sanoc., T. 165, k. 1461.
5
) Boniecki, Herbarz, l. cit.
6
) Bastrzykowski, Monografja Jankowic, str. 15—18.
7
) Księga Bractwa Różańcowego w Jankowicach Kość. Sand. pod
1614 r.
Wilczyce. l ) W 1635 r. przeznaczył na wygodniejsze
pomieszczenie konwiktorów kamienicę (zakupioną jeszcze w
1613 r.) w Sandomierzu, stojącą w rynku. 2 ) Po kasacie
Towarzystwa Jezusowego, przeszła ta kamienica na własność
Komisji Edukacji Narodowej, która w 1777 r. odstąpiła ją
wojewodzie podlaskiemu hr. Józefowi Salezemu
Ossolińskiemu. W ten sposób przeszła ona w obce ręce, ale o
322