Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

ROZDZIAŁ XII.
NA DRODZE KU KANONIZACJI
1. Dzieje ciała bł. Andrzeja w Połocku do 1917 r. — 2. Profanacja i
wywiezienie ciała przez bolszewików do Moskwy w 1922 r. — 3.
Odzyskanie relikwij i przewiezienie ich do Watykanu. — 4. Przeniesienie
ciała do kościoła al Gesu w Rzymie. — 5. Ożywienie kultu bł. Andrzeja w
niepodległej Polsce. — 6. Zakończenie — w oczekiwaniu kanonizacji.
„Praesentis gloriosae causae... ut ingenue
fateri necessum est, Postulator est Omnipotens
Deus.” S. R. C. 1745, Lit B.
1. — Ciało Męczennika pozostawało tymczasem nadal pod
opieką Dominikanów w Połocku. Dnia 26 lipca 1857 r.
arcybiskup mohylewski Wacław Żyliński, odbył wizytę
kanoniczną grobu Błogosławionego. Otwarto trumnę,
opieczętowaną pieczęciami biskupa mińskiego, Ignacego
Dederko i ubrano ciało w nowe szaty, przyczem biskup
odpiłował część lewego ramienia, którą to relikwję
przeznaczono dla papieża. Ciało włożono z powrotem do
trumny ze szklannem wiekiem i opasano sznurami, na których
wyciśnięto pieczęć biskupa Żylińskiego.
1 ) Ramię
Błogosławionego powiózł papieżowi przeor Dominikanów
połockich, O. Dominik Stacewicz, który jako kandydat dworu
rosyjskiego na biskupa, odbył w 1862 r. podróż do Rzymu,
towarzysząc biskupowi łucko-żytomierskiemi, Borowskiemu.
Cenny dar przyjął Pius IX z radością, ale oddawcę jego,
Stacewicza, potraktował bardzo niechętnie, uważał go bowiem za
obłudnika. 2 )
242