Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

dziedziczyli go Stanisław i Jakób Słupowscy, również herbu
Leliwa. 2 ) Piasek Wielki, wieś (powiat stopnicki) posiadająca
wymurowany kościół parafjalny św. Katarzyny, z leżącym w
obrębie tej parafji Piaskiem Małym i Zagajowem, należał w
połowie wieku XV do Spytka z Melsztyna. 3 ) Piasek Wielki i
Zagajów w 1490 r. posiadał już Mikołaj Gnojeński, w 1579 r.
dziedziczyła te wsie Dorota Gnojeńska. 4 ) Mały Piasek w 1579 r.
był w rękach Andrzeja Zborowskiego. 5 ) Posiadamy zaledwie
jedną wzmiankę źródłową, która potwierdza wiadomość
Długosza o tem, że głównym działem Bobolów był Mały Piasek.
Oto Jarosław i Mikołaj Bobolowie odsprzedali w 1440 r. swe
części na Małym Piasku w powiecie wiślickim. 6 ) Zatem do 1440
r. Bobolowie posiadali jakąś część posiadłości Mały Piasek, co
do innych wyżej wymienionych wsi brak dowodów, któreby
wykazywały ich przynależność do Bobolów. Faktem jednak jest,
że członkowie tej rodziny zawsze pisali się z Piasku albo z
Piasków. Jak wobec tego wytłumaczyć zjawisko, że Długosz a
za nim inni autorowie wymieniają te posiadłości jako należące
1
) Długosz, Liber ben., T. II, str. 11; Słownik Geogr. Król. Pol., T. II,
str. 435.
2)
Paprocki, Herby, str. 377; Słownik Geogr., T. X, str. 859—860;
Starodawne Prawa Polskiego Pomniki, T. II, n. 4271, Kraków 1870; T. VII,
Kraków 1885, str. 204, 915.
3
) Długosz, Liber ben., T. II, str. 9—11.
4
) Pawiński Adolf, Polska XVI wieku, Warszawa 1886, Małopolska,
T. III, str. 211; T. IV, str. 486.
5
) Pawiński, Małopolska, T. III, str. 212,
6
) Boniecki Adam, Herbarz Polski, Cz. I, T. I, Warszawa 1899, str.
301. Powołuje się on na Zapiski Ziemskie Wiślickie, T. I, k. 254.
do ojcowizny Bobolów? Na to jedyną odpowiedzią jest
pokrewieństwo Bobolów z innymi Leliwitami i przynależność
do tego rodu i to do tego stopnia, że jeszcze w XV wieku
posiadłości Tarnowskich i Melsztyńskich uchodziły za
dziedzictwo wspólne z Bobolami. Z biegiem czasu, w miarę
jak ród Leliwitów rozrastał się i konarami swemi
rozprzestrzeniał się na coraz to dalsze połacie
Rzeczypospolitej, zacierała się coraz bardziej pamięć i
poczucie wspólnoty rodowej, tak, że zczasem tylko klejnot
291