Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

młodości, jakie powierzał szlachcicowi Janowi
Abramowiczowi, mówił często o pobożności, jaką Andrzej się
odznaczał. 2 ) Że relacja ta, przechowana przez Abramowicza,
odpowiada rzeczywistości można stąd wywnioskować, iż zaraz
po ukończeniu szkoły średniej, Jezuici bez trudności przyjęli,
zgłaszającego się do ich zakonu, Andrzeja. Widocznie opinja,
jaką sobie wyrobił podczas pobytu w ich szkole, musiała być
dodatnia.
3. — Dnia 31 lipca 1611 r. zgłosił się dwudziestoletni już
Andrzej do prowincjała litewskiej prowincji Towarzystwa
Jezusowego, ks. Pawła Bokszy i poprosił o przyjęcie do
nowicjatu wileńskiego. Zdarzenie to, napozór proste,
przysporzyło wiele kłopotu biografom Męczennika. Łamali
sobie oni głowy nad tem, by zbadać przyczynę tego dziwnego
faktu, że Andrzej, Małopolanin z urodzenia, wychowanek
rzekomo małopolskiego kolegjum w Sandomierzu, prosi o
przyjęcie do zakonu, nie w Krakowie, gdzie już od 1586 r.
istniał nowicjat prowincji polskiej, do której od 1607 r. należał
stryjeczny brat jego Sebastjan, ale w świeżo (1608) powstałej
prowincji litewskiej, w odległem Wilnie. Jedni tłumaczą ten fakt
tem, że Andrzej urodził się pod Pułtuskiem, który leżał na
terytorjum litewskiej
1 ) S. R. C. 1739, Sum. n. 4, str. 34—35, § 14.
2 ) S. R. C. 1739, Sum. n. 3, str. 23, § 18.
prowincji jezuickiej.
41
1 ) Dowód ten na zbyt kruchych opiera się
podstawach, bo trzebaby najpierw wykazać, że Andrzej
rzeczywiście z pod Pułtuska pochodził, co jest niemożliwe;
przytem częste były wówczas wypadki, że Małopolanie i
Wielkopolanie wstępowali do nowicjatu wileńskiego a inni z
Litwy, czy Żmudzi zgłaszali się w Krakowie. Inni opowiadają
o trudnościach, jakie rodzina stawiała Andrzejowi, by go
odwieść od zamiaru wstąpienia do Jezuitów. 2 ) Zgłoszenie się
jego w Wilnie, miałoby wówczas charakter pewnej ucieczki
przed krewnymi, chcącymi znaleźć w nim podporę i ozdobę
rodu, w nadziei dostojeństw świeckich, jakich miał dostąpić.