Błogosławiony ANDRZEJ BOBOLA Towarzystwa Jezusowego. Życie

Coll. Pinsc. S. I 1733, A. S. I Lith. 49, k. 78.
3 ) S. R. C. 1739, Sum. n. 7, str. 111, § 65.
4 ) Tamże, Sum. n. 5, str. 75, § 39; n. 7, str. 120, § 99—103.
5 ) S. R. C. 1751, Sum. str. 10.
Klemensa XI. 1 ) Śmierć Wyhowskiego w 1714 r. spowodowała
kilkuletnią zwłokę.
2. — Zawiadomiony o wzrastającej czci Męczennika
generał zakonu, Michał Tamburini polecił jezuicie polskiemu
Janowi Dawidowiczowi, pełniącemu w Rzymie obowiązki
penitencjarza, zająć się sprawą beatyfikacji. Dawidowicz
zwrócił się listownie (18. II. 1713), do Jana Łukaszewicza i
prosił go, by zawiadomił rektora pińskiego Wojciecha
Dzieniszewskiego, o zamiarach generała i obowiązku świeżo
nałożonym na niego. Łukaszewicz listem z Wilna (8. IV.
1713), doniósł Dzieniszewskiemu o podjętych w Rzymie
staraniach o beatyfikację i prosił rektora o zdobycie
świadectw o męczeństwie od widzów naocznych, lub
przynajmniej takich, którzy posiadają wiadomości od
świadków bezpośrednich. Jeśli biskup łucki przeprowadził
już jakiś proces na miejscu, niech rektor prześle jego akta na
ręce generała a sam pozbiera świadectwa o cnotach
Męczennika, zwłaszcza teologicznych i kardynalnych. 2 ) Do
listu dołączył Łukaszewicz własne świadectwo o życiu i
męczeństwie Boboli, 3 ) przyczem prosił o pewną ilość
obrazków, otartych o ciało Męczennika, dla zaspokojenia
ludzi, ustawicznie w Wilnie o nie proszących. W związku z
tem powstały w tym czasie dokładniejsze relacje o życiu
Boboli, 4 ) jego śmierci męczeńskiej i kulcie coraz szersze
zataczającym kręgi, później wciągnięte do menologjów
zakonu 5 ) i zużytkowane w procesach
1 ) „Wyhowski... ubi late se diffundentium miraculorum famam...
quaesitam invenit, inventamque communicaret Capiti Orbis Clementi XI”.
Hist. Coll. Pinsc. S. I. A. S. I. Lith. 49, k. 77 v. Przesłanie aktów mogło
nastąpićdopiero w 1713 r.
2 ) Joannes Łukaszewicz S. I rectori Pinscensi Vilnae 8. IV. 1713,
autograf w Arch. Post. Gen. S. I. Rps VIII, n. 32 b; Kopja w APMP T. 750,
str. 170—172.
171