Mooie motorverhalen - Jos Lammers

nog even over mijn hoofd zou aaien. In plaats daarvan doe
ik net of er niets aan de hand is en loop ik als een Pinokkio
aan touwtjes met mijn bord en kopje door de eetzaal.
Gelukkig begint na een kwartiertje de Nerofen wat te
werken, zodat de pijnscheuten plaatsmaken voor een dof
gevoel onderin mijn rug en misselijkheid in mijn buik. De
Baptistencampinghouder wil uiteraard weten of het
eigengebakken volkorenbrood en de zelf
bijeengescharrelde eitjes lekker smaken. Uiteraard.
Heerlijk. Na het eten neem ik voor de zekerheid nog een
Nerofen, ook omdat ik anders niet zou weten hoe ik de tent
en de rest van de bagage op de motor moet krijgen. Het is
een stralende dag, dat wel.
12.12 uur
Ik voel me tamelijk beroerd. Misschien is het van de
Nerofen, maar misschien ook omdat het einde van mijn reis
nadert. Straks ben ik terug en zal ik gewoon alles weer
aantreffen. Blijkbaar had ik het idee dat als je maar lang
genoeg zou rijden, de problemen ergens op een
parkeerplaats achter zouden blijven. De dreunende stem
van haar verwijten, de zorg of de kinderen het allemaal wel
redden, het alleen zijn. Maar alles is gewoon meegereisd.
Zo voelt het tenminste.
Ik kan hier slecht langs de weg blijven zitten, dus verder
maar weer.
114