Mooie motorverhalen - Jos Lammers

me liever in detail uit wat hij allemaal heeft moeten doen om
het volgende level te halen van Prince of Persia.
Wanneer we op een pleintje komen met terrasjes rondom,
besluiten we om daar een hapje te gaan eten. Na twee
rondjes langs het plein, kiezen we een restaurantje met
blauwe stoelen en blauwe parasols, waar we buiten aan een
klein wiebelig tafeltje tegenover elkaar gaan zitten. Ik
bestel mosselen (‘getverdemme, neem je vis?’), Michiel
neemt patat met een hamburger.
“Wat vind je van Frankrijk?” vraag ik.
“Mwa”, zegt hij. “Alle straten lijken op elkaar. Dat is bij ons
niet. En ze hebben hier nog Sonic 1 in de winkels liggen.
Dat is uit de jaren táchtig.” Dat laatste klinkt bijna als een
vloek.
“En de mensen?” vraag ik, terwijl de ober zonder iets te
zeggen onze borden op het tafeltje plettert.
“Een beetje asociaal”, zegt hij. “Maar ze praten wel netjes.”
Hij probeert zo’n beetje na te doen wat we opvingen bij de
man achter de bar die ons de weg wees en bij een groepje
winkelende dames bij ons hotel, met hun glimmende tassen
en hoge hakken. Hij maakt er een paar nuffige gebaartjes
bij.
“Rare mensen, die Fransen”, concludeert hij.
Na het eten lopen we door een winkelstraat naar de zee. Er
is een brede asfaltweg naar de kade waar de ferries en
draagvleugelboten afmeren. Daarnaast is een stuk strand.
We klauteren over grijze blokken steen om er te komen.
136