Mooie motorverhalen - Jos Lammers

kilometer, stelt hij de kleppen, plaatst hij andere sproeiers,
stelt hij de carburateur opnieuw af, vernieuwt hij de
contactpuntjes en monteert hij een hele nieuwe ketting. En
nog is het niets dan ellende. Dan is de motor weer te heet,
dan loopt hij niet goed stationair, hij pingelt, hij kleppert, hij
maakt het geluid van een handvol munten, hij staat te arm
afgesteld en dan weer te rijk. En Pirsig zich maar zorgen
maken, terwijl zijn vriend doodleuk doortuft en straks
misschien een fantastische kwaliteit ervaart in zijn contact
met zijn BMW-monteur. Maar het allerergste is eigenlijk de
manier waarop Pirsig met zijn zoontje omgaat. Het joch
heeft telkens pijn in zijn buik, is overstuur, huilt bij het
minste geringste en dat wordt telkens afgedaan met
‘aandachttrekkerij’ en ‘egotripperij’, twee kwalijke
eigenschappen die hij op school geleerd zou hebben. De
Boeddha is voor Pirsig kennelijk wel in een setje
steeksleutels te ontdekken, maar veel lastiger in zijn vriend
en zijn zoon. Toch fascineert zijn verhaal me. Vooral het
idee dat kwaliteit een leitmotif voor mensen zou zijn, zonder
dat het aan te duiden valt wat het is. Maar ook, en dat
ontdek ik eigenlijk nu pas, omdat het verhaal over angst
gaat. De angst van Pirsig zelf om niet begrepen te worden.
De angst voor isolement, waardoor hij met een fanatisme
van leer trekt waar zijn hele omgeving koud van wordt. En
tot hij er gek van wordt, omdat juist zijn fanatisme zijn
isolement steeds groter maakt. Elektroshocks moeten de
lawine stuiten. Ik zou hem achteraf over al die jaren heen
alsnog wel willen toeroepen: rustig maar, Robert, het is in
orde, de mensen houden van je, ook je zoon, die steeds
180