Mooie motorverhalen - Jos Lammers

winkeltje. Ik ga er naartoe en duw hem open. Daarachter
blijkt een keuken te zijn, met een vloer van brokkelige
tegels en een grote houten tafel die onder het raam is
geschoven. Om de tafel zitten drie Samen. Elk met wat
muggen om hem heen, die onbelemmerd hun gang mogen
gaan. Ze drinken koffie en eten brood uit trommeltjes die
geopend voor hen staan. Niemand kijkt op. Niemand zegt
iets.
‘Kaffe?’ vraag ik nog maar eens. Eén van de Samen wijst
naar de tafel, waar een thermoskan op staat. Ik leg mijn
pølse, die in een klein stukje vettig papier is gewikkeld, op
de tafel en schuif een stoel bij. De drie Samen eten zwijgend
hun brood en kijken uit het raam naar de regen. Ik pak de
koffiekan om mezelf in te schenken, maar zie nergens
kopjes. Mijn hemel. Ik wil nu per se iets te drinken hebben
en heb geen zin om het op te geven. Ik ga voor de Same
staan die me net de koffie heeft gewezen en maak een
vragend gebaar met mijn armen en daarna de beweging
van iemand die drinkt. En dan nog eens, want hij blijft zo’n
beetje langs me heen kijken. Uiteindelijk wijst hij naar de
aanrecht, aan de andere kant van de keuken. In een
groezelig afdruiprek staan een paar kopjes. Ik pak er een
uit en kijk even naar de binnenkant. Ik haal mijn schouders
op. Ik wil koffie. Na enig gemorrel krijg ik de thermoskan
open en schenk mezelf in. Wat er uit komt ziet er niet echt
uit als koffie. Het is erg licht van kleur, half doorzichtig, met
lichtbruine sliertjes. Hier en daar drijven wat grotere
klonten, met daaromheen een soort luchtbelletjes in allerlei
72