Mooie motorverhalen - Jos Lammers

dem Essen noch zweihunderd’, moppert hij. Ik ben dus niet
de enige met een moordend rijschema.
20.28 uur
Ik zit voor mijn tentje op een camping in Nordkjosbotn,
ongeveer honderdvijftig kilometer boven Narvik. Dankzij
grote hoeveelheden DEET omzwermen de muggen mij nog
wel, maar laten ze me verder met rust.
Het laatste stuk reed ik onder donkere wolken, die laag
tussen de bergen hingen. Zo vriendelijk als die er in de zon
uitzien, zo onheilspellend ogen ze wanneer het donker
wordt en de regen in dichte gordijnen naar beneden komt.
Met de komst van de donkere wolken, leek alle leven uit de
omgeving weg te vloeien. Overal was de lucht donker en
dreigend en het was of de bergen telkens een stapje naar
voren deden. Het gebeurde net op een stuk dat volkomen
uitgestorven was. Geen ander verkeer, geen dorpen, zelfs
geen caravans van de Samen. Ik reed door het donkere,
koude land, met tussen mijn handen het fel rode lampje van
de benzinemeter dat al een kilometer of tien aangaf dat de
reservetank werd aangesproken. Ik begreep opeens veel
meer van de Noren, met hun onheilspellende verhalen over
heksen, reuzen en trollen, die zich schuilhouden in de
bergen. Tot de duisternis komt.
Een kilometer of tien verder, reed ik eindelijk dit plaatsje
met zijn onuitsprekelijke naam binnen. Benzine, camping,
52