Mooie motorverhalen - Jos Lammers

moet alleen zijn snelheid aanpassen aan die van de
asfaltwals voor hem. Als kind vond ik die grote ijzeren
machine waar de damp onderuit kwam fascinerend. Het
gladde metaal van die onwaarschijnlijk brede wielen. Ik
heb heel wat uren ademloos achter het raam doorgebracht
toen de gemeente bij ons in de straat de klinkers kwam
vervangen door zo’n zacht zwart tapijt. Ik vind het nu nog
steeds prachtig, eigenlijk. Maar ik rijd er liever niet op de
motor achteraan. In gedachten zie ik mijn bandenprofiel
onherstelbaar dichtslibben.
Inmiddels is het bijna half vijf. Sinds vanmorgen half zes heb
ik ongeveer zeshonderd kilometer gereden. Naar de kust is
nog bijna tweehonderd, wat op deze wegen neerkomt op
drie tot vier uur rijden. Ik besluit het toch te doen. Ik wil
hier niet blijven. Ik moet zon hebben en een land waar best
wat insecten mogen zijn, maar veel en veel minder dan hier.
Ik drink koffie en eet een stuk gebak van een soort verse
kaas. Een specialiteit van de Samen, legt de mevrouw
achter de toonbank van het benzinestation me uit. Ik herken
iets van de gelaatstrekken en huidskleur van de mannen
met wie ik een eeuwigheid geleden in het Noorse deel van
Lapland aan tafel zat. Maar dit is Finland en deze mevrouw
heeft een grote souvenirwinkel, met veel hout en
vriendelijk lachend personeel. Buiten regent het nog
steeds. Ik start de motor en rijd verder.
20.15 uur
80