Mooie motorverhalen - Jos Lammers

eter op. Van andere reizigers hoorde ik enthousiaste
verhalen over de relaxte sfeer in dit deel van Finland, de
gezellige gedoetjes, de vriendelijke natuur en de vele
mogelijkheden om onderweg bij de Samen aan een lange
houten tafel aan te schuiven en vers gerookte vis te eten.
Voor mij is het voornamelijk koud en nat en ik wil hier zo
snel mogelijk vandaan.
Bij de laatste benzinestop heb ik alles wat ik aan warme
kleren bij me heb uit mijn tas gehaald en aangetrokken.
Binnenhandschoenen van fleece, een fleecetrui onder mijn
wollen trui, een joggingbroek over mijn thermoondergoed,
nog een paar extra sokken over de wollen die
ik al aangetrokken had. En nog heb ik het koud. Stom dat ik
mijn winterhandschoenen en helmmuts heb thuisgelaten.
Vooral die helmmuts, want die neemt nauwelijks ruimte in.
Thuislaten was ook meer een manier om duidelijk voor
mezelf vast te stellen dat het zo koud toch niet zou worden.
Een manier om de goden te bezweren, maar daarmee
tevens een reisfout van de eerste orde. Je kunt goden niet
bezweren, hoogstens vriendelijk stemmen. Dat wisten ze op
de Olympus al.
De lange rechte wegen door een grijze wereld geven mij
ondertussen ruim de tijd om een theorie over
touringcarreizigers op te stellen. Na een paar honderd
kilometer ben ik erachter dat het draait om de zogenaamde
hindercoëfficiënt. Deze coëfficiënt geeft aan hoeveel last je
van een toerist hebt en wordt gevormd door de relatie
77