Mooie motorverhalen - Jos Lammers

We lopen een stukje de helling af. Het is hier behoorlijk
hoog. Ver beneden ons zien we de golven wit omslaan. Eén
van de bunkers waar we langs lopen heeft een ingang waar
een paadje naartoe gaat. We lopen erheen en staan even
aarzelend voor het donkere gat van het betonnen hol.
“Zullen we kijken?” vraag ik.
Michiel knikt, niet al te enthousiast. Ik moet bukken om naar
binnen te kunnen lopen, maar eenmaal in de bunker kan ik
rechtop staan. Op de grond liggen een paar lege pakjes
sigaretten, een in elkaar geknepen bierblikje en een
condoom, uitgesmeerd in het zand. We lopen om de rotzooi
heen en kijken door een spleet in het beton naar buiten.
Van de prachtige omgeving is niets te zien, alleen een
stukje zee. Het is vochtig in de bunker. Van de warme zon
die buiten aan een strakblauwe hemel staat, is hierbinnen
niets te merken.
“Ik wil weer weg”, zegt Michiel.
“Hier zat dan zo’n Duitse soldaat”, zeg ik en kijk nog eens
rond naar wat zo’n jongen om zich heen had. Grijs beton.
‘Kill’, heeft iemand er met een spuitbus op geschilderd.
“Oké”, zeg ik en loop met Michiel naar buiten.
Zonder erover te praten, lopen we allebei meteen door naar
de motorfiets. We doen onze helmen op die ik aan de
handvaten naast het zadel had gehangen en trekken onze
handschoenen aan. Ik ga op de motorfiets zitten, klap de
zijstandaard in en kijk even naar Michiel. Hij kent de
volgorde, stapt op de linker voetensteun, pakt me bij mijn
schouders en slingert zijn rechterbeen over het zadel.
“Zit je?” vraag ik. Hij knikt. Rijden.
145