Mooie motorverhalen - Jos Lammers

even verderop zien we mijn vader met twee tuinstoelen en
een koeltas lopen. Wanneer we hem hebben ingehaald, zet
hij de stoelen en de koelbox even neer en veegt hij met een
grote zakdoek het zweet van zijn voorhoofd en uit zijn nek
en hals, voor hij ons een kus geeft.
“Zodra je telefoontje kwam, begon de organisatie”, zegt hij,
terwijl hij een beetje verontschuldigend op een grote
verzameling dozen en tassen wijst die hij samen met mijn
moeder al voor onze hut heeft neergezet.
“Mijn hemel”, zeg ik. Maar mijn moeder komt al druk
gebarend aanlopen om te wijzen waar ze de stoelen hebben
wil.
“Als jullie nou daar gaan zitten, krijgen jullie eerst iets te
drinken want jullie zullen wel dorst hebben, hè jongens?”
Michiel en ik kijken elkaar aan, knikken een beetje en
mompelen dat het allemaal wel meevalt.
Maar veel tijd om na te denken is er niet. “Waar heb je de
sleutel?” vraagt mijn moeder, “dan kan ik even de boel
open zetten. Is het niet enig, zo’n hutje?” En weg is ze
alweer, terwijl ze nog even naar mijn vader roept dat nog
lang niet alles is uitgeladen en als hij dat nou even doet dat
zij dan vast begint met de broodjes klaarmaken. Mijn vader
veegt nog eens met zijn grote zakdoek in zijn hals, vouwt
het klamme katoen zorgvuldig op, steekt het in de zak van
de korte broek waar zijn witte benen dapper onderuit
steken en loopt weer terug naar de auto.
“Hij vindt het maar niks dat hij niet naast de hut mocht
parkeren”, fluistert mijn moeder wanneer hij nauwelijks uit
het zicht is.
203