Mooie motorverhalen - Jos Lammers

een restaurant. Als je daar ging zitten, rende mevrouw
Nilsson vanuit haar winkeltje naar de restaurantkeuken,
vroeg wat je hebben wilde, zette snel wat pannen op het
vuur en pendelde dan zo lang als het nodig was tussen de
keuken en haar winkel op en neer. Meneer Nilsson zorgde
ondertussen voor de paarden, schapen, konijnen en kippen,
want die hadden ze gewoon gehouden. Of hij ving
rivierkreeftjes in de beek die langs het land stroomde. Of
hij zat op zijn eigen terras achter een glas bier. Dat was het
zo’n beetje.
Jaren geleden kampeerden we er met zijn vijven. Meneer
Nilsson sprak geen woord Engels. Het kostte hem dan ook
de nodige moeite om ons uit te leggen dat hij ons een ‘fin
familj’ vond.
Het meisje dat nu achter de balie staat, is zeer vlot en
scheurt op een soort scootermobiel met wapperende
blonde haren voor me uit naar het plekje dat ik zelf vanuit
haar kantoortje heb aangewezen: daar wil ik staan. ‘For
sentimental reasons’, probeer ik. Ze haalt haar schouders
op. Zolang ik maar betaal. Ik zet mijn tent op, en besluit dan
mijn kans maar te grijpen. Ik trek mijn zwembroek aan en
neem temidden van gillende kinderen een duik in de Playa.
117