Mooie motorverhalen - Jos Lammers

7. Chateau de Ganspette
“Ik ben het even kwijt, geloof ik”, zeg ik tegen Michiel,
wanneer ik de motorfiets aan de kant van de weg heb
neergezet om de kaart nog maar eens te raadplegen. Op
het asfalt schijnt een wit licht van een hete zon, maar verder
is er niets te zien. We staan op een smal strookje beton
tussen de weg en het gras van de berm. Af en toe rijdt er
een auto met hoge snelheid voorbij. Ik haal de kaart uit de
plastic hoes op de tanktas en vouw hem helemaal uit. De
schaal is één op honderdduizend, behoorlijk gedetailleerd.
Ik kan vrijwel ieder huis van Eperlecques terugvinden. In
de buurt zijn nog een stuk of wat van dit soort gehuchten.
Een wat grotere plaats, waar je een hotel kunt verwachten,
zie ik nergens. Ik heb ook het stellige gevoel dat, al zou er
een enorme stad vol hotels om de hoek liggen, ik er tot in
lengte van jaren in cirkels omheen zou kunnen rijden
zonder er ooit te arriveren. Ik ben gewoon de weg kwijt.
Het hotel dat al geen hotel was, blijkt gewoon niet te
bestaan en ik weet niet meer wat ik nu moet doen.
“O, ik zie het”, zeg ik tegen Michiel. Ik weet niet hoe het
kan, maar opeens zie ik op de kaart, vlak boven het rijtje
huizen van Eperlecques een weggetje naar het noorden dat
naar een volgend gehucht leidt, ‘Ganspette’ geheten.
“Zijn we er al bijna?” vraagt hij.
“Ik weet het niet. We moeten maar even zien. Als het niks is,
rijden we door naar de volgende stad en dan nemen we
daar een hotel.”
151