Mooie motorverhalen - Jos Lammers

Vigo
Vandaag met zeer wisselend plezier langs de Atlantische
kust gereden, van Santiago naar de havenstad Vigo, net
boven Portugal. Het begon zeer veelbelovend, met scherpe
bochten waarna we telkens beloond werden met een wijde
blik op de oceaan. Soms woest brekend tegen de rotsen,
soms kabbelend in een baaitje met piepkleine bootjes,
mannen met groene laarzen en oranjegekleurde netten op
het strand. Heel mooi. Dat vinden duidelijk meer mensen,
zodat we al snel door een bijna onafgebroken rij
vakantiehuizen, hotels, hamburghesias en cafetarias rijden.
Niet echt waar we voor komen. Het laatste schiereilandje
voor Vigo houden we dan ook voor gezien en we nemen
een spectaculaire snelwegbrug over de Rio de Vigo naar de
stad.
De weg vinden naar het hotel dat we uit de lonely planet
hebben gepikt, wil ook dit keer niet echt vlotten. Het is
druk, het is warm en ik heb al na twee Avenidas eigenlijk
geen idee meer waar we zijn. “Dit is het echte werk”,
glundert Janny, wanneer we omgeven door ronkende
bussen en middenin de brandende zon iemand proberen te
vinden die ons de weg kan wijzen. Ik probeer ondertussen
de priegellettertjes uit de lonely planet te ontcijferen.
“Volgens mij is het zo’n beetje die kant op”, wijst Janny in
de laatste richting die ik voor mogelijk had gehouden.
“Mijn hemel”, zeg ik. “Hoe doe je dat?” Ik wil hier eigenlijk
al lang niet meer zijn, maar dat pak uittrekken, douchen,
252