Mooie motorverhalen - Jos Lammers

inhaalpoging van zo’n brullend uitlaatgeval nog maar net
goed afgelopen.
Dan zie ik, dankzij de doorkijkjes die de oceaanweg biedt,
in de verte een volgend zwart monster als een streep langs
de berghelling trekken. Ik waarschuw Janny, die achter mij
rijdt, en ga zelf ook zoveel mogelijk naar de rechterkant van
de weg. Het geeft me net genoeg tijd om het volgende
moment, wanneer de zwarte auto met groot licht en volledig
op onze weghelft om de bergwand komt scheuren,
helemaal de berm in te kunnen. De luchtdruk komt als een
agressieve hand achter de langsstormende auto aan.
Zou ik motorrijden, verheven boven oorlog en vrede en
uitsluitend geconcentreerd op mijn eigen standaard voor
‘vlot, vriendelijk en veilig’, dan zou zo’n
medeweggebruiker even welkom zijn als een paar
onverwachte bochtjes. Fijn om eens lekker te oefenen. Maar
zo werkt het bij mij niet helemaal, of niet altijd. Dus
schreeuw ik zo hard ik kan ACHTERLIJKE IDIOOT! MOET JE
DOOD? naar die dwaas, die allang voorbij is. En zwaai met
mijn vuist om in ieder geval symbolisch de daad bij het
woord te voegen.
Daarna rijden we rustig door naar Hondarribia, een klein
vestingstadje, ingeklemd tussen San Sebastian, de oceaan
en het begin van de péage naar huis. De balkonnetjes in het
stadje zijn van groen hout, de vele bloemen zijn roze en wit
en de uitzichten over de oceaan van een zeldzame
270