Mooie motorverhalen - Jos Lammers

door stadjes met propere geveltjes in plaats van door
uitgestrekte moerasgebieden waar Pirsig zijn zoontje wijst
op de zwarte koperwiek en andere natuurfenomenen. Wij
overnachten in hotels met gepensioneerde nonnen als
tafelgenoten of op campings vol roodverbrande vrouwen en
mannen in glimmende trainingspakken. Niks geen diepe
gesprekken bij knapperende kampvuren in de stilte van de
eenzame bergnacht. Waar Chris overigens altijd buikpijn
van kreeg, herinner ik mij. Met het boek onder mijn arm
loop ik terug naar de speelhal om Michiel op te halen.
‘s Middags op de camping begin ik aan Zen en de kunst
van, terwijl Michiel op het speelveldje voor de trekkershut
tegen zijn bal loopt de schoppen. We hebben net gedoucht.
Vervelend, wat Michiel betrof, want hij was helemaal niet
vies maar moest toch. Onze handdoeken hangen te drogen
op een waslijn die ik tussen de trekkershut en het hek van
de camping heb gespannen. Zodra ik aan het verhaal van
Pirsig begin, komen de herinneringen weer terug. En de
ergernis, omdat hij niet alleen zoekt naar een
achterliggende waarheid, maar ook zo veroordelend is. Hij
sleutelt aan zijn eigen motorfiets en dat doet hij met
kwaliteit, het leidende begrip in zijn verhaal. Prachtig. Maar
waarom zijn vriend, die niet sleutelt maar zijn motorfiets
gewoon naar de BMW-garage brengt, geen kwaliteit zou
hebben, wordt mij nergens duidelijk. Leuk is het wel, al dat
geknoei aan die motorfiets. Het moet een lijk geweest zijn
dat ding van hem, want er is constant van alles aan de hand.
Tijdens zijn trektocht van, naar ik schat, een paar duizend
179