Mooie motorverhalen - Jos Lammers

stenen, is nu om te wandelen onder de schaduwrijke galerij
of te eten en drinken op de terrasjes die alle randen van het
plein vullen.
Ondanks een duidelijk adres in de planet is het, zelfs
eenmaal op het plein, nog even flink zoeken. De meeste
huisnummers ontbreken. We zien nergens een bord. Ik blijf
bij de motoren en de bagage en Janny loopt net zolang
langs de gevels tot ze uiteindelijk naast een lange serie
bellen een klein vodje papier, vastgeprikt met een roestige
punaise, ontdekt. ‘Pensionata’ staat erop. Gevonden. De
buitendeur staat zo te zien permanent aan, dus lopen we
drie scheve trappen naar boven. De treden zijn allemaal
verschillend van hoogte, stevigheid en oriëntatie ten
opzichte van de aarde. Zowel de trap als de lambrisering
die ernaast is aangebracht, zijn uitgevoerd in versleten
vinyl met een houtpatroon. Op de vele gaten na dan. Aan de
geur te oordelen, heeft de riolering zijn beste tijd gehad.
Op de derde verdieping is dat anders. Daar ruikt alles
indringend naar chloor en schoonmaken. De moeder en
dochter die het pension runnen, blijken ook vrijwel de hele
dag niets anders te doen. De bol staande planken van de
houten vloer. Het gebarsten vinyl. De wastafel en de
douchebak die met dikke lagen kit op hun plaats worden
gehouden. Alles wordt gesopt en nog eens gesopt en na
elke sopbeurt gaan er frisse schone kranten op om de boel
te laten drogen. En alles vergezeld van een blijde lach.
De vrouwen bewonen zo te zien zelf één kamer en verhuren
260