Mooie motorverhalen - Jos Lammers

het water dat rustig de sporen uitwist van zijn wilde
sprongen. Michiel trekt zijn natte gympen uit.
“Draag je me zo naar huis?” vraagt hij.
“Ja, ammehoela.”
“Doe je dat niet eens?”
“Nee, ik kijk wel uit.”
“Wat ben je nou voor een vader?” vraagt hij, terwijl hij een
schelp mijn richting uit gooit. “Je durft de zee niet in, je
verliest van mij met tafeltennis en nu laat je me ook nog
over scherpe stenen naar huis lopen.”
Ik bedenk dat ik nooit het lef gehad zou hebben om zo
tegen mijn vader te praten. Heerlijk lijkt me dat.
“Nou, draag je me?”
“Ammenooitniet.”
Mopperend sjokt hij door het zand achter mij aan, terug
naar onze hut op de camping. Wanneer we bij het stenen
paadje arriveren, zak ik een stukje door mijn knieën en
houd mijn armen opzij. Klaar voor de ruitersprong. Michiel
maakt er verder geen woorden aan vuil. Zijn natte shirtje
plakt tegen mijn rug, wanneer hij op zijn paard springt.
197