Mooie motorverhalen - Jos Lammers

en, maar ik kan absoluut niet zonder. Mijn motorfiets op
een zachte ondergrond op de zijstandaard zetten, betekent
een flinke kans om hem een paar uur later hulpeloos op zijn
kant aan te treffen. Accuvloeistof weggelopen en een
gebroken rug voor ik hem weer overeind heb. Met mijn
plankje daarentegen heb ik nergens last van, vooral omdat
ik er in een bui van overvloedig vooruitzien een klein gaatje
in heb geboord. Daar heb ik een touwtjes doorheen
geregen, met een lus aan het eind. Die doe ik om het
linkerhandvat van mijn stuur. Als ik dan weer weg wil
rijden, hoef ik alleen maar de zijstandaard in te klappen en
aan het touwtje mijn plankje weer op te hijsen. Michiel
grinnikt wanneer hij ziet hoe ik het plankje aan zijn touwtje
laat zakken en op de goede plaats, precies waar de
zijstandaard neer gaat komen, in het gras neervlij. Ik lach
ook. Wanneer de motorfiets staat, kijken we naar het
onvoorstelbaar mooie kasteel.
“Slapen we hier?” vraagt Michiel.
“Ik denk het”, zeg ik, maar ik kan het bijna niet geloven.
“Ik weet het al”, knikt hij. “Dit was natuurlijk van de ouders
van de mensen die hier nu wonen. Die ouders zijn nu dood
en toen zijn die mensen een hotelletje begonnen.”
Het klinkt aannemelijk, maar als we een paar keer aan een
oude koperen bel hebben getrokken, ziet het er toch
anders uit. Een grijs, fragiel vrouwtje doet open. De ouders
zelf zijn blijkbaar een hotelletje begonnen.
“Madame Pauwels?” vraag ik.
Ze bibbert over haar hele lichaam, dus het is moeilijk om te
onderscheiden of ze ja knikt.
155