Mooie motorverhalen - Jos Lammers

“Neuh”, zegt hij. Ik kan het niet zien, maar weet dat hij in
het donker zijn schouders ophaalt. Wanneer we verder
lopen, geef ik hem een hand. We kunnen het pad
onderscheiden doordat het daarnaast nog donkerder is,
ronde zwartigheid om de weg te markeren. Ergens in die
duisternis klinkt een geluid van een vogel die luid
klapperend tussen de takken van een boom opstijgt.
“Ik schrik soms wel eens”, zegt Michiel.
“Ben je dan ook bang?”
Het is even stil. “Nee”, zegt hij dan. “Ik schrik gewoon.”
160