Mooie motorverhalen - Jos Lammers

Ik bestel cola voor Michiel en een halve fles rode huiswijn
voor mezelf. Zonder erom gevraagd te hebben, krijgen we
allerlei minuscule hapjes vooraf, op een bordje met een
gouden rand erlangs.
“Zo, hé”, zegt Michiel, wanneer de glimlachende ober
achteruitschrijdend verdwenen is. “Krijg je dat zomaar
gratis?” Hij kijkt nog eens naar de tafel naast ons, waar na
langdurig overleg een fles witte wijn is besteld. De ober
ontkurkt hem ter plekke, schenkt een bodempje in voor de
meneer die uiteindelijk de beslissing heeft genomen om tot
de aanschaf over te gaan, en plaatst na het goedkeurende
knikje de fles in een zilveren emmer met water en ijs.
“Wat is het hier deftig”, fluistert Michiel. Hij staat op van zijn
stoel. Over de leuning heeft hij zijn sweater gehangen, want
het is niet alleen deftig, het is ook warm. Hij drapeert de
mouwen wat minder slordig naar beneden dan ze hingen en
doet de rits dicht. “Dat staat een beetje beter.” Hij gaat heel
keurig rechtop weer op zijn stoel zitten en neemt een slok
cola. Hij houdt zijn glas met twee handen vast, maar steekt
wel van beide handen zijn pinken omhoog. Daarna pakt hij
zijn servet en legt dat met dezelfde gebaren als hij net naast
zich zag op zijn schoot.
“Zijn dat ook vaders en moeders?” vraagt hij, met een
knikje naar onze buren die voorzichtig van hun witte wijn
nippen.
“Dat zou best kunnen”, zeg ik en ik klok mijn glas nog een
keer vol met de rode huiswijn.
“Hoe moet dat dan”, vraagt hij achter zijn colaglas langs,
170