Mooie motorverhalen - Jos Lammers

De weg vinden naar het restaurant valt niet mee. Oriëntatie
in de gewone wereld van het platte vlak is voor mij al niet
eenvoudig. Op zo’n boot met overal weer nieuwe dekken,
gangetjes, ijzeren trappen en klemmende deuren blijft er
niets anders over dan iedereen die er een beetje officieel
uitziet aan te klampen om zo via allerlei omwegen van het
ene uniform naar het andere mijn reisdoel te vinden. Mijn
grootste angst daarbij is dat ik het briefje waar het nummer
van mijn hut op staat, vergeet bij me te steken. Om dan in
de eindeloze gangen, dwalend door de ingewanden van het
schip, dat kleine kamertje terug te vinden, is een expeditie
waar ik waarschijnlijk niet eens aan zou beginnen. Zelfs met
het nummer in mijn hand en overal borden die uitleggen
hoe de boot is ingedeeld, beland ik tegen mijn wil op
winderige stukjes dek, in dikbetapijte nachtclubs of in
taxfreeshops vol klanten die zwetend
grootverbruikverpakkingen in winkelwagentjes staan te
laden. Ik heb er niets te zoeken en wil er niet wezen, maar
op een of andere manier bevinden ze zich altijd tussen mij
en dat kleine witte hokje waar mijn spullen staan. Mijn
medepassagiers schijnen daar geen last van te hebben. Die
installeren zich compleet met koelboxen en
picknickmanden in de ligstoelen op het dek. Ze maken de
indruk hier permanent te wonen en precies te weten wat er
van ze verwacht wordt. Ik heb mijn restaurantreservering
als statussymbool, maar afgezien daarvan voel ik me als een
twaalfjarige bij zijn eerste bezoek aan de middelbare
school. Te klein om het allemaal te snappen, maar te groot
25