Mooie motorverhalen - Jos Lammers

opeens besef ik hoe ongelooflijk dit is. Op klaarlichte dag,
terwijl je normaal urenlang heel stilletjes in de schemer
moet zitten wachten. Toen we een paar jaar geleden met het
hele gezin in Zweden waren, hebben we dat gedaan.
Urenlang turen, tot ieder struikje leek te bewegen en elke
mus of merel een vos of erger werd. En eindelijk zagen we
er een. ‘Jaja, ik zie hem, ik zie hem’, riep de een na de
ander. En nog voor iedereen hem in de gaten had, was er al
niets meer te wijzen. Hij was weg. Als een beeld in een
droom was hij gekomen en weer verdwenen. Er ging een
zucht door de auto. ‘We hebben er een gezien.’ Onderweg
naar de camping groeide zijn formaat en eenmaal terug in
Nederland werd hij op straat beschreven als een
bescheiden formaat ijstijdmammoet. Het was ook lastig te
zeggen in de schemering.
Nu staan er twee mij verbaasd aan te staren. Ze zijn groot.
Een fors formaat paard, maar dan wat knokig uitgevoerd en
daar bovenop een breed en grofgebouwd gewei. Langzaam
begint het tot mij door te dringen hoe bijzonder deze
ontmoeting is en voorzichtig loop ik naar de motorfiets om
mijn fototoestel te pakken. Maar mijn bewegingen hebben
de betovering bij de elanden verbroken. Met het toestel in
mijn hand zie ik hoe ze schielijk omdraaien en het bos in
galopperen. Ik kijk door de zoeker en druk een paar keer
af. Maar het resultaat weet ik eigenlijk nu al. Schemering.
Hoe ze er precies uit zien, is lastig te zeggen. Misschien als
een ijstijdmammoet.
92