Mooie motorverhalen - Jos Lammers

5. Zweten
Ik zak even weg en word bijna meteen weer wakker.
Tenminste, zo voelt het. Mijn hart gaat wild tekeer. Zal wel
van de goedkope rode wijn komen. Michiel praat in zijn
slaap en knarst met zijn tanden. Buiten hoor ik mensen
tekeer gaan.
“De motorfiets”, mompel ik en laat mezelf uit het bed rollen.
“Ze blijven er met hun poten vanaf!” Ik leun uit het raam
naar buiten om over de stenen rand te kunnen kijken. Op
straat staat mijn K100 zachtjes te glimmen in het oranje licht
van de straatlantaarns. Ergens in de verte hoor ik een
schreeuw. In de straat is niemand te zien. Ik kijk nog even
goed of de koffers er nog op zitten en of allebei de spiegels
nog heel zijn. Niets aan de hand. Klaarwakker lig ik even
later weer in bed. Gespitst op elk geluidje dat er te horen
is. Zoals schrapende geluiden van geniepige Franse
gabberjochies die met hun messen achteloos langs de
zilverkleurige lak van mijn motorfiets lopen. Maar ook
wanneer ik voor de tweede keer overeind schiet en uit het
raam leun, is er niets dan stilte te zien.
In het bed roept Michiel om hulp. Ik ga er naar toe en
probeer hem te troosten. Zijn haren plakken tegen zijn
voorhoofd.
“Rustig maar, lieverd”, zeg ik. “Ik ben bij je.” Maar hij hoort
niets en slaapt gewoon verder. Het is benauwd in de kamer.
Ik trek de deken van mijn bed en leg hem aan het
139