Mooie motorverhalen - Jos Lammers

Picos de Europa
Na een simpel tochtje van Santander naar Llanes laten we
onszelf daar, aan een strandje in het dorp, rood verbranden
en bekronen deze kennismaking met Asturië met een fles
troebel ogende cider. Drank én manier van serveren
behoren tot de specialiteit van de streek. De drank is van
appelen en gist nog een beetje na terwijl hij in de fles zit.
Serveren is voorbehouden aan de ober. Als klant wacht je af
tot hij komt, de fles hoog boven zijn hoofd houdt, het glas
vrijwel horizontaal op kruishoogte en dan kletteren maar.
Kleren, grond, handen, alles geniet mee. Het resultaat is
een schuimend laagje appelwijn, dat je in één teug leeg
moet drinken. Wat blijft staan, wordt bij de volgende ronde
met een achteloos gebaar op de grond gesmeten. ‘Wat doet
hij nou?’ kermde Janny toen het haar na enkele voorzichtige
nipjes overkwam. Maar daarna viel het muntje en smeten
we als echte Asturiërs onze restjes cider voor elkaars
voeten.
De volgende dag maken we een tocht door de Picos de
Europa. Minder steil dan de Alpen of de Pyreneën, maar
juist daardoor met wegen die uit een eindeloze serie korte
bochtjes bestaan. Soms zo kort en zo dicht op elkaar, dat ik
mezelf echt moet toeroepen om de boel in hoog tempo om
te blijven gooien. Hup, hup. De racemonsters die we in
Llanes de dag ervoor hun rondjes zagen grommen, komen
we in de bergen niet meer tegen. Net zomin trouwens als
veel andere weggebruikers, zodat mijn sluimerende
244