Mooie motorverhalen - Jos Lammers

uikpijn heeft en moet huilen omdat je zo ver weg bent.
“Ga je mee tafeltennissen?” vraagt Michiel. Hij heeft onze
tafeltennisbatjes die ik in de supermarkt heb gekocht al uit
de tas gehaald en slaat met één daarvan het balletje in de
lucht. Hij kijkt er strak naar terwijl hij ondertussen tegen me
praat.
“Oké”, zeg ik. Ik leg het boek van Robert Pirsig in het gras
en loop met hem mee naar de sporthal. Binnen spelen
mensen volleybal. Luide schreeuwen in een hoge, zweterig
ruikende ruimte. Naast het veld staan drie tafeltennistafels
op een rij. Eén daarvan is nog vrij.
“Eerst inspelen?” vraag ik aan Michiel.
“Hoezo? Durf je niet?”
Oké jongen, denk ik, dan zal je het hebben ook. Ik zie zijn
gezicht vertrekken als ik met een mooie kapbeweging
uitserveer, zo’n beetje het enige gebaar dat ik met
tafeltennissen onder de knie heb.
Pirsig heeft ongelijk, bedenk ik wanneer Michiel met een
felle mep over het netje vóór komt te staan. Ons leitmotif is
niet kwaliteit, maar de angstige vraag naar het waarom en
naar het wat als... Ons vermogen om vooruit te kunnen
denken. Er kan in de verste verte nergens iets zijn
waardoor wij gevaar lopen, terwijl wij er toch doodsbang
voor kunnen zijn. Gewoon door het te bedenken. Dat is
onze zegen en onze wurgstrop tegelijk. We hebben er alles
aan te danken, ook zijn verhaal, maar we raken erdoor
verstoken van de directe ervaring van de wereld om ons
181