Mooie motorverhalen - Jos Lammers

heel ver weg naast me mompelen.
“Wil je zonnebrand?” vraag ik.
“Nee, laat maar”, klinkt het met een traag geluid naast me.
“We verbranden wel gewoon.” En dat doen we.
’s Avonds eten we in het restaurant annex speelhal van de
camping. We zitten voorzichtig rechtop want er is geen plek
waar zelfs maar een dun shirtje mag raken, laat staan de
leuning van een houten stoel.
“Mijn vel zit te strak”, concludeert Michiel, terwijl hij patat
met een kroket eet.
Na het eten lopen we nog een keer samen naar het strand.
Onze shirtjes laten we achter over een stoel in de houten
trekkershut. Misschien dat de avondlucht onze schouders
wat afkoelt. We schoppen kleine wolkjes zand voor ons uit.
Het water van de zee is volkomen stil. Hier en daar hoor je
een golfje tegen het zand kabbelen, maar zodra je kijkt is
het weer weg. We turen over het gladde water en Michiel
vraagt of hij het fototoestel mag lenen dat ik heb
meegenomen om wat zeeschepen mee te fotograferen.
“Wat ga je nemen?” vraag ik.
“Nou, het water. Kan dat?”
“Natuurlijk kan dat.”
“Ja, maar ik bedoel van heel dichtbij”, zegt hij. “Dat je zo
naar het water kijkt.”
Hij gaat erbij in het natte zand liggen en kijkt door de
zoeker van het fototoestel vlak over het water naar het rode
licht van de zon.
“Kan deze tegen water?” vraagt hij.
195