Mooie motorverhalen - Jos Lammers

het over gladde, natgeregende keien en hobbelig asfalt.
Niet echt hard, maar met zoveel lawaai is het al gauw
indrukwekkend. Soms zou ik altijd wel zo willen rijden. Met
een doodshoofd op je rug, een uitlaat die pijn doet aan je
oren. En schijt aan de wereld. Na een paar straten komt mijn
adviseur naast me rijden, wijst op een bord met Førde en
Ålesund en steekt zijn duim op. We zwaaien naar elkaar en
ik neem de afslag. Vrijwel meteen daarna ben ik de stad uit.
Gas. Bergen schijnt een prachtige stad te zijn, zeggen ze.
Maar ik ben gekomen om te rijden.
10.04 uur
Voor ik het in de gaten had ben ik, zo’n honderd kilometer
ten noorden van Bergen, een veerpont opgereden. Volgens
een vriendelijke, geüniformeerde dame die vanuit een
leren tas zoals onze melkboer vroeger had een kaartje
verkoopt, varen we naar Lavik. De weg hier naartoe was
precies wat je als motorrijder graag wilt hebben. Heerlijk
deinende bochten die scherp genoeg zijn om je flink in
actie te houden, maar die wel mooi zichtbaar voor je liggen.
Flinke snelheden maken is geen enkel probleem, behalve
dat de Noren daar anders over denken. Overal staan
borden met ‘90’ en de schaarse weggebruiker die ik
tegenkom houdt zich daar stipt aan. De enige keren dat ik
snap waarom, is wanneer ik de eerste tunnel binnenrijd.
Gelukkig ben ik gewaarschuwd. Ze zijn lang, koud, donker,
glibberig van het vocht en om het allemaal nog lastiger te
maken voorzien van gemene bochten. Bij voorkeur net na
31