Mooie motorverhalen - Jos Lammers

Dat werd er bij het binnenrijden van San Sebastian niet echt
beter op. Mijn vader heeft mij geleerd om tijdens het reizen
aan alles en iedereen te wanhopen. Een les die telkens
onverwacht veel vruchten afwerpt op het moment dat ik
tussen ongeduldige vrachtwagens, sissende stadsbussen,
toeterende taxi’s, stinkende brommertjes, telefonerende
Mercedessen en winkelende Japannertjes een weg moet
zien te vinden die ik niet ken en ook nooit zal weten.
Bezweringsformules van uit het hoofd geleerde straten en
op de tanktas bevestigde routes worden overruled door
laconieke borden met eenrichtingsverkeer of woest
fluitende verkeersagenten. Janny doet dat heel anders. Die
werpt een vluchtige blik op de kaart, rijdt zo’n beetje
zoekend in de richting die ze in haar hoofd heeft (hoezo
richting?), vraagt het hier of daar eens en stopt vervolgens
voor mij totaal onverwachts voor de deur van het hotel of
pension dat de Lonely Planet als best buy had geadviseerd.
Enkele vakanties terug hebben we daarom al besloten dat
zij in steden voorop rijdt vanwege haar overtuigende
stressbestendigheid. Toch is die ook bij haar niet zonder
einde, want wanneer ik duizelig van het rondcirkelen rond
de autovrije binnenstad waar ergens in één van die vele
hobbelige en verboden straatjes ons pensionnetje zich
stevig verborgen houdt bij een stoplicht vraag waar het nou
toch zou zijn, barst met een ‘Dat weet ik toch ook niet!’ de
bom. Om de feestvreugde te verhogen komt onmiddellijk
een waarschijnlijk nog onder Franco opgeleide Guardia
240