Mooie motorverhalen - Jos Lammers

wegdek. Daar door- en overheen zoeken vrachtwagens die
op hoofdhoogte zwarte wolken uitbraken hun weg in een
vlechtwerk van onwaarschijnlijk kleine auto’s met
onwaarschijnlijk veel passagiers die allemaal
onwaarschijnlijk grote haast hebben. Kortom: aan het eind
van de dag ben je als motorrijder bezweet, erg smerig en
uitgeput.
Gelukkig koersen we aan op Mikolajki, volgens onze lonely
planet een oase van natuur en rust in het hart van het Poolse
merengebied. Dat vinden in de zomer tienduizenden Polen
ook, dus wanneer we daar na een te lange en te zware dag
binnenrijden, zien we een soort Valkenburg vol patattenten,
bootjes, souvenirwinkels, auto’s met bonkende quadrafonie
en veel hotels. Die helaas allemaal vol blijken. We besluiten
het dorp zo snel mogelijk te verlaten, in willekeurige
richting. Dat levert ons eerst een route op die doodloopt in
wat nog het meest lijkt op een experiment met onbegeleid
wonen voor psychiatrische patiënten en uiteindelijk een
zandweg met aan het begin een bord met de belofte dat
zich vier kilometer verderop een ‘pensionata’ bevindt. Wat
doen we? We doen het. Even dan, want na ongeveer een
kilometer wordt het zand zo rul dat de Honda met een mooi
boogje in de berm belandt. Samen sjorren we hem weer
overeind, maar van mijn suggestie om deze weg voor
gezien te houden, wil Janny niets weten. Verder dus, met
een voor- en achterwiel die onafhankelijk van elkaar hun
weg zoeken, tot we beloond worden met een soort
haciënda, een laag gebouw met uitzicht op een groot meer.
218