Mooie motorverhalen - Jos Lammers

Volgens mij is er helemaal geen volgende stad en als die er
is betwijfel ik of hier ergens in deze van god verlaten en van
inteelt vergeven streek zoiets als hotels bestaan.
Buitenstaanders rijden hier gewoon voor eeuwig rondjes
langs stoffige, verlaten wegen waar de richtingaanwijzers
verdekt staan opgesteld en de bewoners grinnikend achter
hun vitrage zitten en elkaar aanstoten wanneer ze de
wanhoop zien toenemen. Aan het eind van de rij huizen sla
ik linksaf. Ik neem de bocht eerst te krap en concentreer me
dan zo op de stoeprand waar ik niet daartoe wil dat ik op
het allerlaatste moment de motorfiets bewust om moet
gooien om er niet tegenop te bonken en met schrapende
koffers en beknelde benen onderuit te gaan. Ik klop Michiel
even op zijn been wanneer het goed afloopt. We rijden zo’n
zelfde asfaltweg af als het dorp dat we net achter ons laten,
maar nu zonder huizen er langs. De zon schijnt fel op de
verdroogde weilanden links en rechts van de weg. Mensen
zien we niet. Tijdens het rijden kijk ik op de kaart en zie dat
we een flauwe bocht naar rechts moeten maken om in
Ganspette te komen. De bocht is er, en ook een bordje
‘Ganspette’, maar daarna volgt alleen een stramme rij
bakstenen huizen, stijf in de blakende zon. Geen mensen en
geen ‘chateau de’. Ik weet het nu echt niet meer. Ik zou al
lang voor die gevreesde zolderkamer gaan, maar zelfs dat
lijkt me in deze omgeving volkomen onwaarschijnlijk.
“Wat moet ik nou doen?” mompel ik tegen het kinstuk van
mijn integraalhelm. Aan mijn rechterhand zie ik een
benzinestation. Ik moet toch binnenkort tanken, dus besluit
ik om het hier te doen en meteen te vragen of ze van het
152