Mooie motorverhalen - Jos Lammers

vlaktes, voertuigen op rupsbanden, stof, betonnen
gebouwen met hoge schoorstenen, verroeste spoorrails. De
entourage die in Nederland meestal iets te maken heeft met
boeren die het coöperatief hogerop zoeken, maar dan
allemaal nog wat groter, intensiever en stoffiger.
Met uitzicht op mannen die met grote grijpmachines stenen
van de ene naar de andere kant van een terrein brengen,
eet ik mijn pølse en bedenk dat ik alles wat er ondertussen
aan verkeer voorbij komt weer in zal moeten halen.
Wanneer ik na het eten overeind kom, merk ik dat de pijn in
mijn rug flink verergerd is. Alle andere pijnen van het
begin, in mijn polsen, mijn armen en mijn nek, zijn de een
na de ander verdwenen. Maar die in mijn rug heeft besloten
te blijven. En erger te worden. Ik neem twee Nerofen, in de
hoop dat mijn rug zich wat ontspant en de pijn minder
wordt.
Wat doe je met een benzinestation dat naast een stoffige
steenhouwerij ligt, waar met mechanisch geweld grote
brokken steen iets minder groot gemaakt worden? Zo snel
mogelijk doorrijden, terwijl je eigenlijk honger hebt? Uit de
wind gaan zitten en je gegrilde worstje eten? Zorgen maken
om het fijne stof dat zich ondertussen overal in je bagage en
je motorblok nestelt?
Ik ga naar de wc en bestel nog een kopje koffie. Er drijft wat
stof in, maar de smaak is goed. Zo’n reis maken is telkens
antwoord moeten geven op een bijna onafgebroken rij
42