Mooie motorverhalen - Jos Lammers

dichtgedaan en mijn handschoenen aangetrokken. Alleen in
mijn hals blijkt een klein kiertje voor de muggen over te
zijn. Genoeg, wat hen betreft.
12.55 uur
Bij de grensovergang tussen Noorwegen en Finland staat
een werkstudent. Zijn houten wachthokje is de eerste soort
bebouwing die ik de laatste honderd kilometer tegen ben
gekomen in de eindeloze uitgestrektheid van Finnmark, het
noordelijkste deel van Noorwegen dat vrijwel geheel
toebehoort aan de Samen. Het landschap lijkt eigenlijk
nogal op de Veluwe. Licht glooiend, kale weiden, eenzame
bomen, afgewisseld met bosgebieden. Maar dan zonder
einde. Geen Kootwijk of Nunspeet ter onderbreking, maar
uitgestrekte verlatenheid. Het verhaal van Hermans is een
milde versie van wat me daar allemaal mogelijk lijkt. Wie
verdwaalt, is verloren. Nergens iemand te zien. Geen dorp,
niks. Andere weggebruikers kom ik nauwelijks tegen. Als
enige afwisseling van stenen, zand, struiken en bomen af en
toe een bord langs de weg met een onwaarschijnlijk aantal
kilometers naar een volgende plaats. Een deel in het
Russisch. De grens met Rusland is een paar honderd
kilometer verderop.
De werkstudent zegt een onderzoek te doen voor zijn
overheid. En of ik mee wil werken. ‘Wat komt u in Finland
doen?’, is de grote vraag. Hij kijkt alsof hij het antwoord al
weet. Eerste mogelijkheid: op doorreis. Terwijl het water in
74