Mooie motorverhalen - Jos Lammers

’s Avonds is er Ribeiro, de witte wijn van de streek, in ons
eigen barretje beneden. Naast ons petsen oude mannen
hun dominostenen op het marmeren tafeltje. Op
afgescheurde reepjes papieren tafelkleed houden ze de
stand bij. Aan de bar krijgt elke nieuw binnenkomende
klant ongevraagd zijn vaste recept toegeschoven. Tegen
negen uur deelt onze hospita briefjes uit met het ‘menu del
día’. De tekst begrijpen we niet, maar we gaan ervoor. Net
als de anderen die mee willen eten, krijgen we een
papieren tafelkleed, bestek en een karaf van diezelfde
Ribeiro. Er is soep, iets waarvan we denken dat het
gestoofde lamskoteletten zijn, een soort puddinkje en
geanimeerd commentaar in het Spaans op alles wat er
ondertussen passeert op het kamerbrede TV-scherm waar
we met zijn allen tijdens het eten naar zitten te kijken.
Daarna lopen we, net als iedereen lijkt het wel, een paar
rondjes op het plein. Het tempo ligt hoog, zoals overal waar
we mensen ’s avonds hebben zien wandelen. Niks geen
geslenter. Stevig doorstappen, desnoods telkens opnieuw
hetzelfde stukje, en ondertussen praten, praten, praten.
249