Mooie motorverhalen - Jos Lammers

lijven, lopen na elke worp naar de kegels en trekken met
takjes lijnen en cirkels in de klei. De werpers staan tijdens
het gooien met hun discus in een vierkant, gevormd door
een met grote spijkers in elkaar getimmerd houten raam.
Net als alle attributen van dit spel, mist ook dit ding iedere
vorm van verfijning. De splinters steken nog uit het hout, de
hoeken zijn grof afgezaagd en gewoon met rechte kanten
tegen elkaar gezet.
Wanneer alle deelnemers hun discus hebben gegooid,
schuift één van de mannen het houten vierkant een stukje
verder naar achteren voor de volgende ronde. Er wordt
nauwelijks gesproken. De mannen hebben genoeg aan
kleine knikjes met het hoofd, een opgetrokken wenkbrauw
en een enkele keer een arm die als een vraag of als een
compliment de lucht in gaat. De armen zwaaien voor de
worp , de discus zeilt, de doffe kloink wanneer hij een kegel
raakt en het vochtige geluid waarmee kegel en discus op de
aangestampte klei landen. Het is een spel van geluiden en
gebaren, maar zonder woorden. En zonder haast.
Dan zien we, helemaal apart van het spel, een meter of wat
naast het veld van aangestampte klei, nog een kegel. Of
kegeltje, want waar de gewone wel een meter hoog zijn,
haalt deze nog niet eenderde daarvan. ‘Premium’, zegt de
man die het ons allemaal graag wil uitleggen. Hij heeft onze
blik gevolgd. Het is een lief klein kegeltje. Heel zorgvuldig
gesneden en vervolgens mooi glad geschuurd. Maar
niemand kijkt ernaar of doet er iets mee. Het staat er
263