Mooie motorverhalen - Jos Lammers

ier drinken of in ieder geval ergens in de schaduw staan
en weten waar ik ben. “Hier is het echt puzzelen”, blijft
Janny deze ellende aanprijzen. “Zo buiten de stad kom je er
altijd wel. Als je de richting zo’n beetje hebt, is er altijd wel
een weg.”
Dat zegt ze, maar ik hoor: ‘Wat jij doet stelt niets voor’. De
zorgvuldig uitgeplozen routes. De soepele combinatie van
rijden, kaartlezen, het verkeer én de ander in de gaten
houden, zorgen dat er op tijd getankt kan worden, beslissen
of we moeten pauzeren, vinden van dat leuke, gezellige
cafeetje waar we zonder al te veel problemen kunnen
parkeren en daar ook nog precies op tijd en niet te abrupt
stoppen. Al deze monnikenarbeid afgedaan met ‘je komt er
altijd wel’. Het voelt een beetje zoals eerder die dag, toen ik
op een helling moest keren. Vrachtwagens in beide
richtingen, voortrazend verkeer over een snelwegviaduct
hoog boven ons. En uiteraard slaat de motor af op het
moment dat ik de draai probeer te maken en een tientonner
mijn richting uit zie denderen.
Wanneer we ons hotel gevonden hebben en Janny zich
klaarmaakt voor een verlate siësta, loop ik even alleen de
stad in. Op een terrasje kijk ik naar een keurig geklede man
die midden op de straat staat. Elke automobilist die op hem
af komt rijden, wijst hij in de nauwe straat waar je maar één
kant op kunt en mag, met brede armgebaren de weg. Ja,
komt u maar, rechtuit, rechtuit, en dóórrijden maar! Veel
mensen groeten hem. Hij glimlacht dan even vluchtig, te
253