Mooie motorverhalen - Jos Lammers

“als dat je vader en moeder zijn en je moet een boer laten?
Of een scheet?” Hij krijgt er tranen bij in zijn ogen, van het
lachen. Van cola wordt hij altijd een beetje dronken. Ik heb
dat met wijn. Samen giechelen we over de ober, die met
een zwierige buiging de hamburger en patatjes met
mayonaise voor hem op tafel zet. En over de nonnen (‘Ja,
joh, het zijn vast nonnen, vertel mij wat’) aan het andere
tafeltje die nu de sherry is gevolgd door een glaasje rode
wijn (‘Kom op meid, we zijn toch met vakantie’) achter hun
schielijk opgeheven hand hun tanden bloot lachen. Na zalm
voor mij en een hamburger voor Michiel, bestellen we nog
het dessert van de chef dat onder jaloerse blikken van de
nonnen binnen wordt gebracht. Een enorm wit bord met
gouden rand, bestrooit met poedersuiker en bedekt met
allerlei soorten mousse en ijs.
“Jezus”, zegt Michiel. “Ik wist niet dat zoiets bestond.”
“Nee, jongen”, orakel ik een tikje zweverig van de wijn.
“Dat, dát is nou het toetje van de chef!”
“Aha!” roept Michiel. Hij steekt net als ik in opperste
geleerdheid zijn vinger in de lucht en rolt van het giechelen
bijna van zijn stoel.
Wanneer we even later boven komen, zie ik voor het eerst
dat de kamer een enorme wandschildering heeft, van een
bos en een duiventil, die allebei in het echt bestaan als je uit
het raam kijkt. Het maakt de oriëntatie er niet makkelijker
op.
“Wist jij dat alles ook een keer op de muur staat?” vraag ik
aan Michiel.
171